Postque comes purum filia parva favum. At nobis ærata, Lares, depellite tela, Hostiaque e plena rustica porcus hara. Miles et in mensa pingere castra mero. Quis furor est atram bellis arcessere mortem? 25 30 Non seges est infra, non vinea culta, sed audax 35 Illic perfossisque genis ustoque capillo Quam potius laudandus hic est, quem prole parata Et calidam fesso comparat uxor aquam. Sic ego sim, liceatque caput candescere canis, Pax aluit vites et sucos condidit uvæ, Funderet ut nato testa paterna merum: Pace bidens vomerque nitent, at tristia duri · Militis in tenebris occupat arma situs. 40 45 50 Rusticus e lucoque vehit, male sobrius ipse, 55 60 65 Uxorem plaustro progeniemque domum. Femina perfractas conqueriturque fores: Flet teneras obtusa genas: sed victor et ipse Inter et iratum lentus utrumque sedet. A lapis est ferrumque, suam quicumque puellam Sit satis e membris tenuem rescindere vestem, Sit lacrimas movisse satis: quater ille beatus, Sed manibus qui sævus erit, scutumque sudemque At nobis, Pax alma, veni spicamque teneto, Profluat et pomis candidus ante sinus. DELIA. I. Ibitis Aegæas sine me, Messalla, per undas. Me tenet ignotis ægrum Phæacia terris: Abstineas avidas Mors modo nigra manus. Et fleat effusis ante sepulcra comis, Delia non usquam, quæ me cum mitteret urbe, Illa sacras pueri sortes ter sustulit, illi Rettulit e triviis omnia certa puer. Cuncta dabant reditus: tamen est deterrita numquam, Quin fleret nostras despueretque vias. Ipse ego solator, cum iam mandata dedissem, Quærebam tardas anxius usque moras. Aut ego sum causatus aves, dant omina dira, O quotiens ingressus iter mihi tristia dixi Audeat invito ne quis discedere Amore, Aut sciet egressum se prohibente deo. Illa tua totiens æra repulsa manu, 25 Quidve, pie dum sacra colis, pureque lavari 30 35 40 45 50 55 Ut mea votivas persolvens Delia voces Ante sacras lino tecta fores sedeat, Bisque die resoluta comas tibi dicere laudes At mihi contingat patrios celebrare Penates Nec vagus ignotis repetens compendia terris Ipsæ mella dabant quercus, ultroque ferebant Non acies, non ira fuit, non bella, nec ensem Immiti sævus duxerat arte faber. Nunc love sub domino cædes et vulnera semper, Messallam terra dum sequiturque mari.» Sed me, quod facilis tenero sum semper Amori, Hic choreæ cantusque vigent, passimque vagantes Ac iuvenum series teneris immixta puellis At scelerata iacet sedes in nocte profunda Abdita, quam circum flumina nigra sonant: Versantur celeri noxia membra rota: In cava Lethæas dolia portat aquas. Illic sit, quicumque meos violavit amores, Optavit lentas et mihi militias. At tu casta precor maneas, sanctique pudoris |