Concubitusque tuos furtim vittasque iacentes.
Et cupidi ad ripas arma relicta dei.

Carpite nunc, tauri, de septem montibus herbas,
Dum licet hic magnæ iam locus urbis erit.
Roma, tuum nomen terris fatale regendis,
Qua sua de cælo prospicit arva Ceres,
Quaque patent ortus et qua fluitantibus undis
Solis anhelantes abluit amnis equos.
Troia quidem tunc se mirabitur et sibi dicet
Vos bene tam longa consuluisse via.
Vera cano: sic usque sacras innoxia laurus
Vescar, et æternum sit mihi virginitas.»
Hæc cecinit vates et te sibi, Phoebe, vocavit,
Iactavit fusas et caput ante comas.
Quidquid Amalthea, quidquid Marpesia dixit,
Herophile Phobo grata quod admonuit,
Quasque Aniena sacras Tiburs per flumina sortes
Portarit sicco pertuleritque sinu,

(Hæ fore dixerunt belli mala signa cometen,

Multus ut in terras deplueretque lapis;

Atque tubas atque arma ferunt strepitantia cælo
Audita et lucos præcinuisse fugam;

Ipsum etiam Solem defectum lumine vidit

Iungere pallentes nubilus annus equos

Et simulacra deum lacrimas fudisse tepentes
Fataque vocales præmonuisse boves),
Hæc fuerant olim: sed tu iam mitis, Apollo,
Prodigia indomitis merge sub æquoribus.

Ut succensa sacris crepitat bene laurea flammis,
Omine quo felix et sacer annus erit!

Laurus ubi bona signa dedit, gaudete coloni:
Distendet spicis horrea plena Ceres,

85

90

95

100

105

110

115

Oblitus et musto feriet pede rusticus uvas,
Dolia dum magni deficiantque lacus:
Ac madidus Baccho sua festa Palilia pastor
Concinet: a stabulis tunc procul este, lupi.
Ille levis stipulæ sollemnis potus acervos

Accendet, flammas transilietque sacras.
Et fetus matrona dabit, natusque parenti
Oscula comprensis auribus eripiet,
Nec tædebit avum parvo advigilare nepoti
Balbaque cum puero dicere verba senem.
Tunc operata deo pubes discumbet in herba,
Arboris antiquæ qua levis umbra cadit,
Aut e veste sua tendent umbracula sertis

Vincta, coronatus stabit et ipse calix,
At sibi quisque dapes et festas exstruet alte
Cæspitibus mensas cæspitibusque torum.
Ingeret hic potus iuvenis maledicta puellæ,
Postmodo quæ votis irrita facta velit:
Nam ferus ille suæ plorabit sobrius idem.
Et se iurabit mente fuisse mala.
Pace tua pereant arcus pereantque sagittæ,
Phoebe, modo in terris erret inermis Amor.
Ars bona: sed postquam sumpsit sibi tela Cupido,
Heu heu quam multis ars dedit ista malum !
Et mihi præcipue. Iaceo cum saucius annum

Et faveo morbo, cum iuvat ipse dolor,

Usque cano Nemesim, sine qua versus mihi nullus
Verba potest iustos aut reperire pedes.
At tu, nam divum servat tutela poetas,
Præmoneo, vati parce, puella, sacro,

Ut Messalinum celebrem, cum præmia belli
Ante suos currus oppida victa feret,

Ipse gerens lauros: lauro devinctus agresti

Miles: «Io» magna voce «triumphe» canet. Tunc Messalla meus pia det spectacula turbæ

Et plaudat curru prætereunte pater. Adnue: sic tibi sint intonsi, Phoebe, capilli, Sic tua perpetuo sit tibi casta soror.

120

DE AMICA INNOMINATA.

5

10

15

20

I.

Nulla tuum nobis subducet femina lectum :

Hoc primum iuncta est fœdere nostra Venus.
Tu mihi sola places, nec iam te præter in urbe
Formosa est oculis ulla puella meis.

Atque utinam posses uni mihi bella videri!
Displiceas aliis; sic ego tutus ero.

Nil opus invidia est, procul absit gloria vulgi:
Qui sapit, in tacito gaudeat ille sinu.
Sic ego secretis possum bene vivere silvis,
Qua nulla humano sit via trita pede.
Tu mihi curarum requies, tu nocte vel atra
Lumen, et in solis tu mihi turba locis.
Nunc licet e cælo mittatur amica Tibullo,
Mittetur frustra deficietque Venus.

Hoc tibi sancta tuæ Iunonis numina iuro,
Quæ sola ante alios est mihi magna deos.
Quid facio demens? Heu heu mea pignora cedo.
Iuravi stulte: proderat iste timor.

Nunc tu fortis eris, nunc tu me audacius ures:

Hoc peperit misero garrula lingua malum.

IV. 13.

Iam faciam, quodcumque voles, tuus usque manebo,
Nec fugiam nota servitium dominæ,

Sed Veneris sanctæ considam vinctus ad aras:
Hæc notat iniustos supplicibusque favet.

II.

Rumor ait crebro nostram peccare puellam :
Nunc ego me surdis auribus esse velim.
Crimina non hæc sunt nostro sine facta dolore:

Quid miserum torques, rumor acerbe? Tace.

IV. 14.