esset. Ecce nunc Germanorum nobis tuguria obtrudit, qui modo Britannorum; Tacitumque vocat alta voce, ut illa describat. Attamen Tacito hic nihil negotii est; quippe qui de Germanis, non de Gallis dixerit. Contra habemus Cæsarem, qui Cl. Dulaure elinguem reddat; nam mores Gallorum postquam exposuit, illico subjicit : « Germani multum ‘ab hac consuetudine differunt. » Et paucis intermissis: «< In annos singulos gentibus cognitionibusque, quæ una coierunt, quantum, et quo loco visum est, agri tribuunt, atque anno post alio transire cogunt. » Germani itaque fuere quasi nomades. Cæsar insuper causam addit, cur id fecerint; ne accuratius ad frigora atque æstus vitandos ædificent. Sequitur Gallos non eodem modo quo Germani, sed longe diverso ædificasse.

Vitruvius, lib. 1, cap. 2, de simplicitate veteris architecturæ meminit, dicitque: « Hæc autem ex iis, quæ supra scriptæ sunt, originibus instituta esse, sic possumus animadvertere, quod ad hanc diem nationibus exteris ex his rebus ædificia constituuntur, ut est Gallia, Hispania, Lusitania, Aquitania scandulis robusteis, aut stramentis. >> Strabo ait : Τοὺς δ' οἴκους ἐκ σανίδων καὶ γέῤῥων ἔχουσι μεγάλους θαλοειδεῖς, ὄροφον πολὺν ἐπιβάλλοντες. Magnæ igitur erant domus secundum Strabonem: quod ad reliquam descriptionem attinet, possis etiamnum innumeras peregrinatorum recentium narrationes legere, qui fere eadem de domibus Campaniæ nostræ referant, nullo palatiorum detrimento, in quibus Catalauni præfectus, et urbis magistratus habitant. Nec tamen inficias iverim, majorum nostrorum architecturam eam fuisse, quam adhuc in urbibus plurimis visere possis, ubi domus plerumque scandulis et luto exstructa. Procul dubio Gallis si theatra, si templa, si palatia fuissent, eorum ad nos rudera quædam remansissent, quæ tamen nullibi conspiciuntur, ut de ædificiis quibusdam sileam, de quibus non satis constat. Pelloutier et Dulaure opinantur, hæc ædi

ficia ad Romanorum exemplum esse erecta; eaque nihili faciunt, ut tentamenta discipulorum nomine Celto-Romana designanda. Et hæc revera seculi primi vel secundi sunt. In operis calce Cl. Dulaure monumenta mere celtica enumerat sagacitate quam maxima, sed hæc a proposito nostro aliena sunt.

Ignoscat mihi Cl. Dulaure, cujus ingenium doctrinamque maxime veneror, si interdum seria ludo verti : nihilominus eum ob egregiam Parisiorum Historiam admiratione prosequor. Utinam mihi quondam contingat, ut apud eruditos tantæ auctoritatis sim, qui nunc fere ignotus lateo; ut merito si quis me comperiat illum refellisse, exclamet secundum proverbium illud vulgatum, hinnulus leonem; sed leonem olim exiguus mus cassibus liberavit; neque mirum itaque si hinnulus nunc leonem retibus intricare

conatur.

P. A. D. G.

FINIS

DISSERTATIONUM ET INDICIS GEOGRAPHICI.

INDEX

RERUM ET LATINITATIS.

Littera A., numeris præfixa, refertur ad librum de Bello
Alexandrino; littera C. ad libros de Bello Civili;
litteræ Af. ad librum de Bello Africano; littera
H. ad librum de Hispaniensi Bello; numeri, quibus
nulla littera præfixa est, pertinent ad libros de

Bello Gallico.

A porta,

- porta, ea parte, qua porta est,
VI, 37. Sic a novissimo agmine,
1, 23; ab labris, v1, 28; ab Se-
quanis, I, 1; a Delta, ea parte,
qua Delta incipit, Alex. 27; item
ab ramis, ea parte, qua rami inci-
piunt, vII, 73; ab (ex) aliqua re
cognoscere, ut e signo, 1, 22; a
domo ducere, 1, 53; unus ab (ex)
novissimis, II, 25; ab re frumen-
taria (ratione rei fr.) laborare,
VII, 10; a duobus millibus
passuum,
intervallo duorum millium pas-
suum remoti, v, 31; v1, 7.
A, ab, loco genitivi, v, 54; imperia
a P. R. C. 1, 1; litteræ a C. Cœ-
sare, 1, 36; a M. Favonio, ibid.
ABDITUS (remotus) ab aliquo loco,
VII, 79.

ABESSE, non longe abest, quin, III,
18; V, 2; longe mihi abest hæc res,
nihil mihi prodest, 1, 36: nam
quod nobis adest, quod in prom-

A.

ptu et ad manum est, id est utile,
et habet aliquid adjumenti. Exem
pla collegerunt ad h. 1. Ciacconius
et Oudendorpius.
ABIES, in Britannia non provenit,

V, 12.

ABJICERE, in locum destinatum tra-
jicere, v, 48. Conf. H. 18.
ABJUNCTUS, separatus, remotus ab
altero, vid. ad VII, 56.
ABRIPERE quid ab aliquo, C. 1, 2.
Quod plerique codd. h..l. corripere
habent, id videtur a correctoribus

esse.

ABROGARE alicui fidem, eum non di-
gnum fide habere, ei nihil crede-
re, vi, 23.

ABSENTIA vehementius hominum
mentes perturbat, vII, 84.
ABSENTIS etiam perinde ac præ-
sentis Ariovisti crudelitas timetur
Sequanis, 1, 32.

ABSTINERE se cibo, vIII, 44.