ἰσχυρῶς καὶ κατὰ κράτος ἱστορία τοιαύτη φασίν. Sententia confusa et vix grammatica. Corrige sic : Ιστορία τοιαύτη, ὡς φασι, κατηνάγ κασε Κλ.-ἀποστῆναι τοῦ περὶ τοῖς ζώοις, καὶ ἐκεῖνα.

VII. 1. Οὐκοῦν ἢ τὸν ἐπινησθέντα αὐτοῖς, ἢ τὸν συντραφέντα ἐκ πολύ τοῦ μόχθου, προθυμότατα ἐκτελοῦσι. Sensus obscurus. Τον (sc, πόνον) ἐπινησθέντα, impositum, accumulatum : ἢ συντραφέντα fore, συμπαντι δευθέντα. Sed mallem voces ή omittere.

10. de cane, ἀμύσσων τοῖς ὄνυξι. L. ὀδοῦσι.

15. de elephante: Τῶν μὲν οὖν κινδύνων καὶ πόνων οἱ νέοι κατάρ χονται· ποτοῦ δὲ ἄρα καὶ τροφῆς ἀφίστανται, τοῖς πρεσβυτέροις αἰδῶ νέμοντες, καὶ τῶν Λυκούργου τιμῶντες τὸ γῆρας νόμων δέονται οἵδε οὐδέν. Απ τιμώντος ? [Huic conjectura favet ordo verborum. Vulgo τῶν του Λυκούργου: “ sed alterum articulum, notante Schneidero, "omittit Mediceus." ED.]

24. (Οἱ καρκίνοι) προσανέρπουσιν ἐς τὴν γῆν, καὶ ἀναῤῥιχῶνται ἐπὶ τοὺς κρημνούς. Vox inusitata : fors. ἀνερπύζονται. [Proba vox αναρριχώνται. Suidæ ἀναῤῥιχᾶσθαι est τὸ πρὸς ἄναντες ἀναβαίνειν, ἅμα ταῖς χερσὶν ἀντιλαμβανόμενον καὶ στηριζόμενον. Vide H. Steph. Thes, Ind. et Schneideri Lex. Neuter lexicographus Nostri locum adduxit. ED.]

28. Οτὲ τὸν ̓Ικάριον ἀπέκτειναν οἱ προσήκοντες τοῖς πρῶτον πιοῦ σιν οἶνον. Ι. σὺν τοῖς πρῶτον π. ο. [" Gesnerus emendabat, οἱ πρῶτ τον πίνοντες οἶνον καὶ ἐμπεσόντες, quam conjecturam non necessariam esse docuit Gronovius, qui conferre jubet Hygini Astronom. c. IV. et Tzetzae Chiliad. IV. 128." Schneider.]

—34. Καὶ ἐκβάλλουσα τὴν γλῶτταν ἐκμυζᾷ, εἶτα διῴδησεν ἑαυτὴν ἡ γλώττα ὑπὸ πλησμονής. L. ἑαυτῆς, vel.

— 38. Εστι δὲ καὶ οὗτοι καὶ ὁ κύων, Νίκωνος γράμμα. Forsan reponendum est αὐτόθι pro οὗτοι.

VIII. 9. ̓Επίδεσμα καὶ σπληνία καὶ κράσεις φαρμάκων μακρὰν χαί ρειν ἀπολιπόντες. Σπληνία, vox suspecta. [Imo recte se habet. Est vox Medicorum, pro linteolo, a lienis figura longa magis quam lata. Vide H. Steph. Τhes. III. p. 958. Σπλήνες Hesychio sunt τὰ παρὰ τοῖς ἰατροῖς ἐπιμήκη ὀθόνια. En.]

Κύνα δὲ καὶ ἐκεῖνο οὐ διαλέληθεν, ὅτι ἄρα τῆς μελίας ὁ καρπὸς τοὺς μὲν ὃς πιαίνει, αὑτῷ δὲ ἄλγημα ισχίου προξενεῖ. Non Fraxini : au Μηλέας ["Ceterum stultum esset canem ad fructum fraxini invitare, cibum generi canino plane ineptum, ut plerique arborum atque herbarum fructus." Schneider.]

– 11. Ὡς ἔδεισε τῇ Ιδῃ τὸν ̓Αγχίσην. L. ὡς ἔτι καὶ ἐν τῇ δη· [“ Gesnerus, ὥς ποτε ἐν τῇ ἴδῃ. Gronovius, ὡς ἐν πιδηέσσῃ τῇ "Ιδη, ex Iliade 1.182." Schneider.]

- 13. Καὶ ἀσπίδας, καὶ σφονδύλας, καὶ τίφας. Αν τίλφας ? [Τίφη, Lat. tipula, at τίλφη s. σίλφη, Lat. blatta. Vide Schneideri Lex.] - 15. Χρόνῳ δὲ τῷ εἰκότι ῥωσθέντα καὶ φύσαντα τὰ ὠκύπτερα ἐλεύ θερον εἶναι μεθήκεν. An ἐπισχύσαντα κατὰ τὰ ὠκύπτερα ?

VIII. 28. Στεφάνοις μὲν αὐτοῖς σφᾶς ἑαυτοὺς ὑπὲρ τῆς εὐερμίας ἀγ λαΐζουσι. - Dele αὐτοῖς.

Στεφανοῦσι δὲ καὶ τὰς ἁλιάδας, καὶ καταίρουσι κρότῳ τε καὶ αὐτοῖς, το θήραμα μαρτυρόμενοι. L. κατάγουσι.

Σπονδὰς δὲ ἰχθύσι καὶ πᾶν ὅσον ὑδροθηρικόν. L. ἰχθύσι τούτοις (sc. ̓Ανθία καὶ Ελλόπι) κατὰ πᾶν ὅ. ύ. [" Verba σπονδὰς δὲ et reliqua duritiem aliquam habere mihi videntur. Sensus est: Ibi pacem esse cum piscibus, tum urinatoribus." Schneider.]

ΙΧ. 7. Καὶ ὁ μὲν τοῦ Μενάνδρου Θήρων μέγα φρονεῖ, ὅτι ῥινῶν ἀνθρώ πους φάτνην αὐτοὺς ἐκείνους εἶχε. Ι ὡς φάτνην οὕτως ἐκεῖνος εἶχε, παribus trahebat. [" Menandri locum aliquem ex Grammatico laulat Salmasius ad Jul. Capitolinum p. 168, "Εγωγ ̓ ἐπίσταμαι ῥινᾶν. Cf. Suidas in Κλείσοφος.” Schneider. Vide H. Steph. Thes. Iil. p. 699. c. Photius: Ρινᾷν· ἐξαπατᾷν, οὕτως Μένανδρος. Cf. Zonar, Lex. p. 1618. cuni Tittmanni nota, et Hesych. ED.]

III.

17. Ως ἡ χελιδών, καὶ οἴκων δεομένη, καὶ ἄκλητος εἰσιοῦσα ξένη, καὶ λυποῦσα τὰ ἑωθινὰ ἐν τῷ λάλῳ. An ἐν τῷ λαλεῖν τ

25. Καράβου δὲ ἡ φύσις νήξει, ὅταν ἀδεὴς ᾖ, πορεύεται ὅδε ὁ ἰχθὺς, πρόσω πλαγιάσας δεῦρο καὶ ἐκεῖσε τὰ κέρατα, ἵνα μὴ πρὸς ἐναντίαν τὴν νήξιν τὸ ὕδωρ ἶὸν, εἶτα ἀναστέλληταί οἱ τὰ κέρατα, καὶ ἐμποδίζηται πρόσω χωρεῖν. Forsan, pro νήξει, reponendum est ἐν νήξει, νεὶ κατὰ νήξιν. [“ Gesnerus (pro νήξει) καὶ ἥδε emendat. Aristot. Η. Α. 1. 5. τὰ δὲ σκληρόδερμα ὡς κάραβος, τοῖς οὐραίοις νεῖ τάχιστα : ef. idem de Partiz bus IV. 8. Schneider. Sed, nostra quidem sententia, verum conjecit J. Stackhousius. ED.]

294

E. H. BARKERI EPISTOLA

SECUNDA AD G. H. SCHEFERUM

De quibusdam LEXICOGRAPHORUM VETERUM Glossis.

Zonaras, p. 1278.: Κωνίσαι πίθον πισσῶσαι κωναν γὰρ τὸ στρέ φοιν· καὶ τοὺς βέμβικας ἤτοι τοὺς στρόμβους κώνους λέγουσι. Κωνῆσαι τὸ ἀγαγεῖν τὸν ἵππον κύκλῳ, ή. Κονίσαι δὲ ἀντὶ τοῦ ἀγωνίσαι μικρὸν καὶ τ Schneiderus ad Nicandri Alexipharm. (Halæ, 1792. 8.) p. 136. e Lexico MS. Kalliano affert hæc : Κωνῆσαι δὲ τὸν ἵππον κύκλῳ ἀγαγεῖν, ἦταν κονίσαι δὲ ἀντὶ τοῦ ἀγωνιάσαι μικρὸν καὶ ἰῶτα. Auctor Lexici hujusce Kalliani ea compilaverat, ut videtur, e Zonaræ Lexico, calami errore scribens ἀγωνιάσαι, pro ἀγωνίσαι. Ceterum Tittmannus ad Zonara locum hæc adnotavit : Κωνίσαι] Hesych. et Εtym. Μ. κωνῆσαι. Sed recte distinguit noster κωνίσαι τὸ πιστ σώσαν, et κωνήσαι· τὸ κύκλῳ ἀγαγεῖν. Quamquam confunditur s pius a Lexicographis, et Photius κωνῆσαι dicit τὸ πισσῶσαι, ἐπεὶ περιδινοῦσιν ἐν κύκλῳ τὰ πισσούμενα. Cf. Η. Steph. Thes. Ind. Sed rectius tamen distinguitur. Et Hesych. : Κεκώνισται πεπίσσωται. Idem, Διακωνίσαι τὸ διακλύσαι, ἀπὸ τοῦ κωνίσαι, ὅπερ ἐστὶ πίσσῃ χρίσαι, Vide ibi Kuster. Et dicitur etiam κωνίτης οἶνος, et πισσοκωνία, Κωνᾷν· τὰ στρέφειν, refer ad κωνῆσαι. Iudicare voluit Noster, scribendum κωνίσαι, quoniam κωνᾷν sit τὸ στρέφειν, unde κωνῆς σαν τὸ κύκλῳ ἀγαγεῖν.” Recte distinguit Zonaras, et post eum Tittmannus, inter κωνῆσαι τὸ κύκλῳ ἀγαγεῖν, et κωνίσαι· τὸ πίθον πιστ σώσαι, quanquam, ut in Epistola ad G. Η. Schaferum (Class. Journ. xxiv.) ostendi, confunduntur sæpius a Lexicographis. Sed fallitur Tittmannus, credens κωνῆσαι, ριο πίθον πισσῶσαι, nusquam legi ; nam, ut dixi ibidem, Græci usurpabant non modo κωνίσαι πίσ θον, verum etiam κωνῆσαι πίθον. Sed κωνῆσαι illud accipiendum est pro aoristo, non a v. κωνᾷν τὸ στρέφειν, sed a v. κωνεῖν, pice inungere, unde Aristoph. in Vesp. 598. dixit περικωνεί, ubi Schol. περι κωνῆσαι τὸ πισσῶσαι τὰ κεράμια. Voc. Πισσοκωνία, ο Tittmanno 1. c. memoratum, quod Schneiderus in Lexicon suum ex Hesychio recepit, e tertia ejus editione expellendum est: nam in utroque Hesychii loco Codex Marcianus, teste N. Schow, habet πισσοκονία. Fallitur Tittmannus, sic scribens : " Dicitur κωνίτης οἶνος.”

* Hinc omnino defenditur vox ἀμμοκονία, ab H. Steph. prætermissa, a Schneidero autem in Lexicon suum recepta. Vir doctus (Blomfieldius, ni fallor) in Mus. Crit. Cant. 11. p. 257.: Τῇ χαλικι ἀναμίξαντες τὴν ἀμμοκονίαν, Strabo. v. p. 376. “ For this last word, which occurs in no other place, we would substitute τὴν ἄμμου κονίαν.” Estne igitur αμμόνιτρον, fritta, quod Plinii solius testimonio confirmatur (xxxvi. 66. de Vulturno mari, “ Ibi fit massa, quæ vocatur Am

Κωνίας οἶνος scribere debuerat: Galenus Gloss. Hippocr., Κωνίαν οἶνον· τὸν πισσίτην. Voc. κωνίτης, quo caret H. Stephani Thes., agnoscit tamen Schneiderus, sed ab eo affertur αμαρτύρως. Voc. κωνίτις, quo augeri potest H. Steph. Thes., occurrit in Rhiani Epigr. ap. Athen. xI. p. 499.,

Ημισυ μὲν πίσσης κωνίτιδος, ἥμισυ δ' οἴνου.

Vulgo κωπίτιδος, sed bene Toupius, Emendd. in Suid. vi. p. 196., reposuit κωνίτιδος, picis e como s. fructu pini expressa. Vide Jacobsii Comment. ad Anthol. Gr. vii. p. 327. (Voc. κωνίτις Jacobsius in Indice Græcitatis non posuit. Photius Lex. :Κωνήσαι περιενεγκεῖν, διακαῦσαι· ἀπὸ τῶν πισσούντων· ἐπεὶ περιδείνουσιν (περιδι νοῦσιν) ἐν κύκλῳ τὰ πιστούμενα· κώνους γὰρ καλοῦσι τοὺς στροβίλους εἰκότως καὶ οἱ πηττοῦντες (πιττοῦντες) τὰ ἀγγεῖα ἀπὸ τῆς περιαγωγής κωναν· καὶ τοῦ ἐλαίου δὴ περικωνῆσαι· εἴληπται ἀπὸ τῆς τῶν κώνου περιαγωγῆς, οὐκ ἀπὸ τῆς πιττώσεως. Fallitur Schleusnerus Animadv. in Phot. : « Κωνῆσαι· περιενεγκεῖν κ. τ. λ. ob sequentia legendum est necessario κωνίσαι.” Photius, ut in Epist. ad Schaef. (Class. Journ. xxiv.) diximus, h. 1. confundit κωναν, τὸ στρέφειν, κύκλῳ περιφέρειν, cum κωνεῖν, pice inungere. Photii locus medica manu eger: aliis tamen emendandum et explicandum relinquimus; nihil enim nobis nunc in mentem venit. Photius: ισσοκώνη, τῷ πυρὶ τῷ εὐκαύτω ἐπεὶ τὰ καιόμενα πίσσῃ χρίεται· Αἰσχύλος Κρήσσαις. « Vitiosam hanc scripturam sine dubio typothetæ ignorantiæ aut oscitantiæ debemus; in apographo enim Albertii ad Hesych. T. 11. col. 965. n. 5. rectius legitur: Πισσοκωνήτῳ· πυρὶ τῷ εὐκαύστῳ. Πισσοκωνήτῳ etiam Hesych. habet.” Schleusnerus Animadvv. in Phot. Fallitur. Schleusnerus. Albertius quidem Hesychii glossam sic edidit : Πιστ σοκωνήτῳ· περὶ πίσσῃ χριόυσιν, ἵνα τάχιον κατακαίηται· κωνῆσαι δέ ἐστι, τὸ περιενεγκεῖν. Sed πισσοκωνήτῳ est Musuri emendatio. Com

monitrum, atque hæc recoquitur, et fit vitrum purum, ac massa vitri candidi:”) in άμμου νίτρον mutandum ? Falsus est idem vir doctus, dicens voc. ἀμμοκονία nusquam alibi legi; occurrit enim ap. Taren tinum in Geopon. II. 27. 4. : Μετὰ δὲ ταῦτα σικύου ἀγρίου τὰς ῥίζας. καὶ τὰ φύλλα ἀποβρέξας εἰς ὕδωρ ἡμέρας δύο, καὶ φυράσας τῷ ὕδατι τὴν καλουμένην ἀμμοκονίαν, ἐπιμελῶς τὰ ἔνδον χρίε· τινὲς δὲ καὶ εἰς τὴν κονίασιν καὶ κτηνῶν οὖρον μιγνύουσιν, ὡς φθοροποιὸν ὑπάρχον τῶν Ζώων καὶ τὴν ὀστρακοκονίαν δὲ τὴν ἐπὶ τοῦ ἐδάφους χριομένην τῷ οὐρῳ βρέ χουσι κάλλιον δὲ τὴν ἀμμοκονίαν ἀμόργῃ βρέχειν· αὐτὴ γὰρ καὶ πάντα τὰ θηρία διαφθείρει, καὶ τὸν σῖτον στερεώτερον καὶ πυκνότερον ποιεῖ. Vox ὀστρακοκονία in H. Steph. Τhes. non legitur, in Schneideri autem Lexico affertur ἁμαρτύρως. Idem H. Stephanus prætermisit voc. ἐλαιοκονία, quod in Schneideri Lexico affertur αμαρτύρως. Eustathins ad Il. Δ. p. 501.: Κονία δὲ, καὶ κόνις, παρὰ μὲν τῷ Ποιητῇ, ταῦτα δύο νανται, ὡς καὶ ὁ κονίσσαλος παρὰ δὲ τοῖς ὕστερον ἡ μὲν κονία καὶ ἄλλο τι σημαίνει, ὡς ἡ ἀπ' αὐτῆς σύνθετος ἐλαιοκονία δηλοΐ,

dex Hesychii Marcianus, teste Schow, habet eoxovTW US zison xplovom. "Typotheta," ut ait Schowins," perperam distinxit, E. Phot. Lex. patet, quod glossa ex Eschyli Cressis petita sit, et ita interpungenda : Πισσοκωνήτῳ πυρί πίσσῃ χρίουσιν. Inter glos sam ejusque interprétationem nonnulla excidisse videntur, ex Pliotio facile supplenda. Musuri mutatio temeraria est et inconsulta.” Schow. Iterum Photius: Hegixovños #spamovyño. "Codex D. vatiosius adhuc habet repixounoat, quod etiam damnavit Alberti ad Hesych. T. 11. col. 927, n. 13. Quod si vel regnovious legeretur, tamen non posset locum habere hæc interpretatio, quia repì in compositis vim auferendi non habet. Nullus itaque dubito quin-reponendum sit : Περικορῆσαι περισπογγίσαι. Commendat hanc lec tionem sequens articulus, Περικόρημα τὸ περισάρωμα.

2

66

Schleus nerus Animadvv. in Phot. Rectissime legit Albertius, Hegixwoñoar nepomoуyio: Photius enim plane respexit ad Aristoph. Vesp 598., Τὸν σπόγγον ἔχων ἐκ τῆς λεκάνης τ ̓ ἀμβάδι ̓ ἡμῶν περικωνεῖ, κ. e. notante Schol., διὰ κολακείαν τὰ ὑποδήματα ἡμῶν τῶν δικαστῶν ἀποψα xaì áλside. Ad eundem Aristophanis locum spectat Hesyehii glossa : Περικωνῆσαι περιῤῥομβῆσαι, περιαγαγεῖν, σπογγίσαι, ἡ περίο Toowσar Aάnaves. Certe præpos. "Epì vim auferéndi,” ut ait Schleusnerus, in compositis non habet." Sed, utrum legas, in Photii loco περικωνῆσαι, περικωνίσαι, περικονίσαι, an, cum Schleus nero, apopσa, idem sensus est præpositionis repì, quæ in his vo cibus denotat ex omnibus circumcirca partibus, undique. Ceterum! Casaubonus ad Athen. 1. p. 6. sic scribit:" Fictilia antiqui xvw i. e. pice liquida illinebant. Picationis causam declarat Alexander in Problematis ne liquorem infusum æstate exudent : qui aliam causam comminiscuntur, errant. Vasorum πισσωτῶν εἰ ἐπισσώτων, et κωνιστῶν καὶ ἀκωνίστων frequenter Medici meminere. In Geo ponicis XI. ἀκούνιστα scriptum.” Voc. ἀπίσσωτος in Lexicis H. Steph. et Schneideri affertur auaprúpws: voc. núviσTos uterque lexicographus prætermisit.

Voce xvnois caret H. Steph. Thes. Schneiderus in Lex.: "Kumos, bey Aristot. H. A. 1x. 40. s. v. a. xoven wors, know organ dere lesen χώνυσις von κωνύω und κώνος no. 5.” Aristotelis Edd. pr cum Ambr. xúvuoi, Vat. xóvyoi, quod post Sylbargium recepe rant Editores, notante eodem Schneidero ad Aristot. H. A. Locas

* Notanda est vox reρioάрwμa, qua carent H. Steph. et Schneideri Lexica. Idem articulus exstat in Lex, Rhetor. (Bekkeri Anecd. Gr. p. 296.): Περικύρημα περισάρωμα κορήματα γάρ ἐστι τὸ σάρον· ἀφ ̓ οὗ καὶ Νεωκόρος ὁ τὸν νεῶν κυρῶν καὶ σαρῶν,

* Notanda sunt voces περισπογγίσαι et περιπισσῶσαι, quas ignorant H.Steph. et Schneideri Lexica, Пepinioσ@oα occurrit et ap. Schol. Aristoph. Vesp. 598...