Immagini della pagina
PDF
ePub

Τούτων τὰ λῳστα καὶ τὰ θυμηδέστατα

πάρεστι λωτίσασθαι. Eschylus Suppl. 970.

But this is to confound áravéw, defloreo, with amaviw, florem deCerpo. Dr. M. appears to have been drawn into this mistake by Schutz, who, when commenting on the passage of Eschylus, says: “ Λωτίζειν et ἐκλωτίζειν ab Hesychio explicatur per ἀπανθεῖν, forem decerpere, unde vocabulum ad universam eligendi s. optima quævis eligendi notionem deflexit." True indeed it is that we have in Hesychius: 'EXIσ avonσe. But Salmasius, Kuster, and G. D'Arnaud have corrected this blunder of the transcriber by reading the gloss thus, Εξελώτισεν· ἀπήνθισεν, and the correction is abundantly confirmed by two other passages of Hesychius, where we read: Εκλωπίζεται (ἐκλωτίζεται) ἐξανθίζεται, ̓Αχαιὸς Οἰδίποδι : Λωτίζειν· ἀπανθίζεσθαι, ἀπολλύειν. Ζonaras p. 1326.: Λώπισμα το ἀπάνθημα. “ Eodem vitio ap. Ηesych. ἐκλωπίζειν pro ἐκλωτίζειν. Eurip. Helen. 1609. τί μέλλετ ̓, ὦ γῆς Ἑλλάδος λωτίσματα. Hesych. : φωτίζειν, ἀπανθίζειν, et λατίσματα· οἱ πρῶτοι καὶ ἐπίλεκτοι. Proprie decerpti et selecti flores. Hinc noster årávenua, pro quo malim ἀπάνθημα, ἀπάνθισμα. [Non enim ἀπανθεῖν, sed ἀπανθίζειν hoc sensu dicitur.] Deinde selecti et præcipui Awriopara, ut Lat. flos, et λarileo, seligere optimum, ut apud Eschylum." Tittmann. Dr. Maltby pronounces the gloss of Hesychius to be " planissime mendosa :" Aτίζειν· ἀπανθίζεσθαι, ἀπολλύειν. If he supposes the corruption to be τη λωτίζειν, it may be removed by reading λωτίζεσθαι : but, if he objects to aroλλús, we are prepared to maintain that the gloss needs no correction. Heinsius and Abresch would substitute anoAave, and they quote the passage of schylus to defend their conjecture. For our own parts we cannot see that, if Hesychius had written roλaúgy, he could have intended to refer to the verse of Eschylus; for the sense of the verse required him to say not ¿roλaúew, frui, but åñavličen, seligere optimum. Explaining as he does λωτίζειν by ἀπολλύειν, perdere, he appears rather to refer to the Euripidean use of the word, when compounded with the preposition aró: Suppl. 459.

ὅταν τις, ὡς λειμῶνος ἠρινοῦ στάχυν,

τόλμας ἀφαιρῇ, κἀπολωτίζῃ νέους.

Λω

() Απολωτίζω, decerpo et demeto optima, coll. 717. ἀποκαυλίζων, a caule desecans et demetens, sicut Tarquinius capita papaverum a caulibus decussit." Dammius in Lex. p. 1358. In another sense Euripides says Iphig. Aul. 793.

τίς ἄρα μ ̓ εὐπλοκάμους κόμας,
ἔρυμα δακρυόεντ' ἀνύσας,

πατρίδος οὐλομένας, ἀπολωτιεῖ;

The word inλwrie is omitted by H. Stephens. When schylus says in the Suppl. 970.

[ocr errors]

Τούτων τὰ λῷστα καὶ τὰ θυμηδέστατα
πάρεστι, λωτίσασθε,

(so we read with Dr. Butler, who has well explained the passage),
we are inclined to think the word Agora suggested to the mind
of Eschylus by the word wrioaobe. Every reader of Eschy-
lus knows how extremely fond he is of playing upon words.
« Vergara

[ocr errors]

5. Morell in the xxxviii. page of the Prosodia, says,

de Quantitate Syllabarum ait participia in as aliquando corripi, raro tamen, laudatque Hesiodi versum,

δησας αλυκτοπεδῃσι Προμηθεα

qui nusquam comparet; legitur enim, aut ita omnino legendum est, δησε δ' ἀλυκτοπεδῃσι Προμηθεα, Theog. 821.”

We do not pretend to say in what edition Vergara found the verse so written, but Morell was mistaken in supposing that the verse is no-where so written, as will appear from the following quotation. Draco Straton. Tepi μérpov ap. Bastium ad Gregor. Cor. p. 340.: Σπανίως εὑρήσεις τὸ ὰ βραχὺ ἔθει δωρικῷ ἑπομένου φωνήεντος, ὡς παρ' Ησιόδῳ ἐν Θεογονία,

Δήσας ἀλυκτοπέδῃσι Προμηθέα ποικιλόβουλον. "Libri habent dñoe d' áλuxт. Ilg. я.," says Schafer, and in Etym. M. p. 73, 34. it is so quoted.

6. We are surprised to find so little notice taken of the word pavós. Morell in the second Appendix p. 115. writes thus:« Μάνικος, et μανιακος Orph.-licenter -- Μαινικες, μαινιακός, ut μαινις, μαινόλιος : vel μανικος, ut supr. α'νομαι.—sic μανος sive μανος, rarus. Hephæst." Dr. M. is here quite silent. Phrynichus Zo πρόπας. Ρ. 51.: Μανόν· τὸ ἀραιὸν οὕτω λέγουσιν Αθηναίοι. τὴν πρώτην συλλαβὴν ἐκτείνουσιν. So Bekker has edited the Gloss, but Ruhnken ad Tim. p. 177. puts a full stop after λéyourw, and makes Anvaïo refer to ixTEívovciv. Tittmann ad Zonara Lex. p. 1334., perhaps rightly, after οὕτως inserts βραχέως. "In Xenophontis Cyrop. vii. 5, 6. scribam avóregov, an, quod alii habent, pavúτepov," says Schæfer ad Schol. Apollon. R. ii. 1249., “ paulum ambigo, Phrynichus quidem ap. Ruhnk. ad Tim. p. 177., Alquaïos, inquit, τὴν πρώτην συλλαβὴν ἐκτείνουσιν. Sed Zonaras p. 194. : Μανόν Bpaxéws Aéyour. Atque in Eschyli fragm., quod Etym.MS. serβραχέως λέγουσι. vavit (v. Ruhnk. 1. c.) a manifesto corripitur, si fragmentum illud, quod suspicor, est aut exitus iambici versus, aut initium trochajci, Itaque propemodum huc inclino, ut, posthabita Phrynichi, quamvis gravi, auctoritate, assentiar Anonymo Hermanni, qui in Regul. de Prosod. p. 440. μανός dicit παρ' Αττικοῖς συστέλλεσθαι.”

7. We are equally surprised to find that Dr. M. has observed a profound silence about the quantity of the first syllable of opis in the celebrated Homeric verse, 1. M. 208., which Morell quotes, and of which he says in the second Appendix p. 1116., “*0415,

prima in loc. cit. producitur consulto, ut versus ipse diriguisse videatur: Cl. ex, Dem. Phal.-f. ods." See Clarke and Ernesti on this verse, the Scholia Veneta, Athenæus, xiv. p. 632., Schol. ad Hephæst. p. 148. et 183. ed. Gaisf. For our own parts we acquiesce in the opinion of Heyne, which is approved by Schweighæuser, who thus writes ad Athen. 1. c.: Multas rationes commenti sunt interpretes, cur in voce : prima, cum natura brevis sit, pro longa usus sit poeta: quarum rationum haud dubie verissina illa, quam Heynio etiam probatam video, quæ statuit, geminata in pronunciando litera o syllabam illam produci potuisse, productamque adeo a poëta in hoc versu esse; quapropter, curatius si scriptum versum velles, app, vel new scriptum oportuisse: quemadmodum v. c. in voce exúpos prima syllaba brevis producitur geminata litera, et oxúrços scribendo; quod fecit Anacreon ap. Athen. xi, 198. c. et Panyasis ibid. lit. d." See Tzetzes ad Lycophr. 255. et 425.

On a future occasion we shall offer some further remarks on this most useful work.

PRESENTATIONS AND CONGRATULATORY ODES,

Recited in the Theatre at Oxford, at the Visit of the PRINCE REGENT, and their Imperial and Royal Ma jesties the Emperor of RUSSIA, and the King of PRUSSIA to the University, in June, 1814.

Ar the conclusion of the Public Orator's speech,' Dr. Phillimore, the Regius Professor of Civil Law, standing in the area of the Theatre, as is usual for the Professor or other public Officer presenting to Degrees, humbly informed their Majesties, the Emperor and the King, that the University had conferred upon them the Degree of D. C. L. by Diploma; addressing himself first to the Emperor of Russia, and then to the King of Prussia, in the following Speeches:

IMPERATOR AUGUSTISSIME!

Læta lubensque atque unanimis Academia summum quem po tuit honorem tibi detulit ;-jure enim et merito sibi gratulatur illus

For the Public Orator's Speech, See No. XIX. p. 185. of this Journal.

tribus, quibus Fasti nostri inclarescunt, advenarum ordinibus ascribi etiam Heroa, qui, maximo quod novimus super Europæ atque Asiæ gentes imperio insignitus, ita tanto imperio usus est ut ceteras etiam Orbis terrarum regiones fama nominis sui impleverit.

eque in segne omnino aut otiosum imperium natus es-incidisni enim in difficillima tempora-conflari ingens ancepsque bellum -ingruere conjuratæ acies-maximi quos vidit nostra ætas exerci tus-fremere invicti Duces qui bellis bella serendo' usque ad intimum regni tui penetrale pervenerant :-quibus tamen omnibus adeo te constanter obtulisti-adeo invicta tuorum fide, atque eximia virtute, fretus es, ut non solum fusos fugatosque hostes magna et memorabili strage contuderis-sed, quod maximum est, statueris porro ire-pergere immo ad liberandas Europe Gentes, atque ad emuia in pristinum restituenda.

Itaque transgressus Imperii tui fines, vastas illas et dissitas regiones Vistula amni et moenibus Lutetiæ interjacentes ita victoriis peragrâsti, ut recte ad te tanquam auctorem referri possit admiranda illa et rerum et triumphorum series, quibus hæc nostra tempora inclaruerunt.

Nobis autem, quos in gremio Academiæ enutritos artium pacis que quam maxime amantissimos esse decet, alio quoque nomine commendatus venis;

Quippe cum demum voti compos inclytam illam Urbem, summam rerum et caput belli quasi in manu ac potestate haberesutcunque ante oculos Patria omni bellorum clade diruta et eversa utcunque Moscua, gentis tuæ incunabula, antiquissima scilicet imperii sedes, vastata flammis atque ruinis perpetuo se obverteret, ultioni tamen atque violentiæ indulgere, Te, sanctaque illa quam propugnâsti causa indignum existimâsti itaque non solum artis egregia monumenta salva atque inviolata Europæ præstitisti, -sed nôsti quoque hostium animos ad sanguinem et cædes irritatos lenire et compescere, et ad meliorem vitæ normam reducere.

[ocr errors]

Læti igitur superbientesque tibi honorem detulimus,-neve oblatum asperneris;-scias etenim (quod tibi, Augustissime Imperator, gratissimum fore arbitror) celsissimum nostrum Principem, cujus hospitio usus es, Principem sane nobis omni cultu et revereutia prosequendum, scias illum haud ita pridem eodem honore sese insigniri non dedignatum esse.

REX AUGUSTISSIME!

Tibi quoque qui illustrissimo illi Imperatori magni consilii particeps, qui dubiis periculis, et pulcherrimis laboribus socius affuisti-Tibi, eundem quoque honorem læto lubentique animo detulit Academia.

Nobis enim et venerabilis, et carus accedis, tum ob augustam qua frueris dignitatem, tum ob arctam qua cum regia nostra stirpe conjungeris affinitatem, quum ob paternum quod in Populum tuum exercuisti imperium.

Quando igitur tibi tuoque regno in maximum discrimen, et prope ad perniciem rerum perventum esset, idem ille Populus tuus totius Europa oculos, animosque in se convertit--adeo justa piaque ira contra communem hostem unanimis surrexit; itaque ad prætorium concurrere-ultro poscere signa-ultro acies-omnes quasi uno eodemque impetu atque ardore ferri, pro patria ultima experiri, et præclara et nomine Borussiaco digna edere facinora.

Nec Tu patriæ defuisti ;-in omnibus expeditionibus et præliis princeps omnium et primus eras-immo tanta in vigiliis et periculis capessendis constantia, tantum inter ipsa pericula mentis acumen, tanta denique rei militaris scientia,in te emicuit;ut Magnum Fredericum redditum sibi veterani milites non temere augurarentur.

Tuis igitur auspiciis, tuoque ductu Borussiacum nomen quasi renatum (absit verbo invidia) quasi renatum tamen, et proprio vigore florens, instauratumque vidimus.

Crediderimus enim illustrissimum Patruum tuum, cum olim Victor septennium belli magnis clarisque triumphis illustrati pace stabili ac diuturna clauderet, crediderimus nimirum inclytum illum Heroa non majorem apud exteros famam et splendorem jam tum sibimet conciliavisse-quam tu, Rex Augustissime, et multis fortibus factis, et gloria qua insigniris militari, tibi populoque tuo in perpetuum vindicavisti.

At the close of the first of these Speeches, the Chancellor, receiving the Diploma of the Emperor from the hands of the ProVice-Chancellor, directed the Proctors humbly to present it to His Imperial Majesty, which they did kneeling. The same form was observed in delivering the Diploma of the King of Prussia; and each of these Sovereigns, as he received it from the hands of the Proctors, rose, and bowed to the Prince Regent, and then condescended to honour the Chancellor and the Convocation with a similar mark of their gracious acceptance of this token of respect.

The Chancellor next proposed that the Honorary Degree of D. C. L. should be conferred upon His Excellency Count Lieven, Ambassador Extraordinary and Minister Plenipotentiary from His Majesty the Emperor of Russia to this Court; upon His Highness Prince Metternich, Minister of State to His Majesty the Emperor of Austria; and upon Field Marshal Blucher, Prin of Wahlstadt, Field Marshal in the Armies of His Majesty the King of Prussia. Each of these Degrees was assented to unanimously, and with loud applause.

These illustrious Personages were then conducted into the Thes

« IndietroContinua »