IX

a afferre sine discrimine diximus, laudare quidem non sine laudis et approbationis aliqua significatione ponere constitueramus, sed ad eam rem in compendio scribendi recepto l. l. et fortasse in paucis aliis locis parum attenti fuimus. Unum addendum, in quo

non solum istos rabulas latratoresque, sed etiam viros praestantissimos, falli et rarissima atque incerta longe usitatioribus et melius confirmatis anteponere videmus. Nam dubito an simili vi, ao nescio an apud Ciceronem, non eo fere modo, quo nescio an non apud eundem, usurpari volunt, ad posteriorem notionem exprimendam aut dubito num aut dubito an non desiderantes. At dubito an non, cui Hermannus imprimis adsuevit, et a Frid. Wolfio olim, nobiscum colloquente, quia uno loco Ciceronis, cuius dubia esset scriptura (de Off. III, 12) niteretur, improbatum est, et usquam inveniri negat Ramshornius Gramm. Lat. P. 559. Dubito num autem a Zumptio (Gr. §. 541.) et Gernhardo commendatum semel ex Plin. Ep. VI, 27, 2. videmus enotatum; num pluribus exemplis fulciatur, ignoramus. Contra dubito an in hanc sententiam bis Plinium et Curtium, semel Quintilianum accepisse docet Handius de Part. Lat. I. p. 330. Eos igitur auctores nos secuti dubito an et pro nescio an et pro nescio an non posuimus.

Haec pauca de oratione Latina monenda putavimus, non ut elegantiae laudem ei vindicaremus, sed ne, quae consulto scripsimus, in iis imprudentes peccasse existimaremur, et ut castitatis nos, quantum poteramus, et magis quam in Partis primae volumine secundo, stu

diosos fuisse testaremur, Quum tamen difficillimum si omnia vitia, quibus a pueris virorum doctorum adnotationibus adsuevimus, dediscere, nonnulla vel sic remanserunt, quae iam nunc velimus mutata. Ita quanquam non Noster pro hoc scriptore (Thucydide) di ximus, scriptoris et saepius loci vocabulo addito huius pronominis usum non reformidavimus. Locutio accipere pro semel vel iterum nobis excidit. Nomen nerus saepe ibi legitur, ubi nunc seriem, nunc contextum, nunc cohaerentiam, nunc continuationem orationis collocata malimus. Et similia nonnulla haud dubie ii, quos sagaciores Latinitatis scrutatores vocem, nisi veréndum sit, ne Suetonii et Iustini vocabulo se appellari indignentur, deprehendent. Quid, quod p. 79. v. 18. barbarum adverbium vernacule, alibi diligentissime evitatum, irrepsit! Adverbium Germanice autem quanquam non maiorem auctoritatem habet, tamen fortasse excusatione est dignius.

Francofurti ad Viadr, mense Iunio exeunte anni

CIODCCCXXXI.

[In Lugd. inscribitur ovxvdi8ov rotov. Palatini inscriptionem (quam in script. discr. Frommelio auctore indicavimus) Bekkerus dicit esse: ovxvdidov ovryeapñs a, uti primam manum dedisse testatur Morstadtius. De Parr. idem Bekk. haec habet: Θουκυδίδου Αθηναίου περὶ τοῦ Πελοποννησιακού που - λέμου ξυγγραφή πρώτη D. Θουκυδίδου ἱστοριῶν πρώτη C. Θουκυδίδου Ἑλληνικῶν ἱστοριῶν βιβλίον α' Η. et additis praeterea his, Θουκυδίδου συγγραφῆς α', G. Iidem fere reliquorum librorum indices.]

Vulgata inscriptio quum esset Θουκυδίδου Ολόρου ξυγγρα ps to nowτov, de ea haec disputarunt viri docti.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ. „Deest [ Ολόρου ] in codd. MSS. In sequentibus libris TOT '010 POT habent ceterae editiones, Nos tamen, ne qua in titulo foret discrepantia, articulum negleximus." HUDs.,,Inter eos, qui 'Ogólov legunt, eminet auctor vitae eius Marcellinus [quem vide S. 16. et ibi notas]. 'Ológov auctor Epigr. in Anthol. I. 44. At vide Thuc. IV. 104." WASSE. ,,In sequentibus libris TOT '040POT sic tamen, ut hic articalus iungatur cum alio, qui subauditur, genitivo, videlicet υἱοῦ; perinde ac si diceretur, τοῦ υἱοῦ τοῦ Ολόρου. [Vana ellipsis. Vid. Thiersch. Gr. §. 313. 5. a., cl. Bernh. Synt. p. 160.] Quoniam autem quaeri a multis video, an huiusmodi locis adhibere articulum necesse sit, tanquam sermonis Graeci lege id a nobis fieri iubente, ac diversas quorundam locorum interpretationes ex diversa de hac re opinione ortas esse comperio: non pigebit, sumpta hinc occasione, quae in utramque posse partem afferri videntur, proponere, atque his meam sententiam, qualiscunque ea momenti futura sit, adiicere. Primum igitur ad ipsius Thucydidis nomen ut veniam, articulo praefixo ovκυδίδην τὸν Ολόρου se nominat lib. IV. in fine cap. 104. ἐπὶ τὸν ἕτερον στρατηγὸν τὸν ἐπὶ Θράκης, Θουκυδίδην τὸν Ὀλόρου, ὃς τάδε žuvéygaysv. Deinde passim, ubi filii nomine posito nomen Thucyd. Adnott. 1.

1

patris addit, intervenit articulus. Ita enim [V, 16.] ITE άναξ ὁ Παυσανίου, et [III, 91.] Νικίας ὁ Νικηράτου, et [V, Λείχας ὁ ̓Αρκησιλάου, item [VIII, 6.] Καλλίγειτος ὁ Λαοφών δ καὶ Τιμαγόρας ὁ Αθηναγόρου, apud eum leguntur; et in g tivo [1, 107.] Πλειστοάνακτος τοῦ Παυσανίου, item [IV, 1 "Ayvavos tov Nixíov. Eodemque modo in accusandi casu 21.] Πλειστοάνακτα τὸν Παυσανίου, et [III, 115.] Σοφοκλέα Σωστρατίδου, [ΙΙΙ, 80.] Εὐρυμέδοντα τὸν Θουκλέους, alia quam plurima interiecto articulo legimus. Verum duo sunt, q his posse opponi video. Unum est in Anthologia Gr. epigram tum exstare hunc pentametrum,

Θουκυδίδην Ολόρου, Κεκροπίδην τὸ γένος

nec non versum hunc eius sepulcro inscriptum fuisse dici, Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος ἐνθάδε κεῖται. Alterum, in aliquibus huius ipsius historici locis non interp istum articulum; nam I, 24., statim post prooemium, legi Dalios Eparonheídov. Quin etiam lib. IV. cap. 119., ubi q rundam Lacedaemoniorum, Corinthiorum, Atheniensium, aliorum nomina ponuntur, nusquam interiici eum videmus. ego, ad illos quidem versus quod attinet, carmen quasdam e pses sibi permittere dixerim, et in eo excusari quae haud pa ter in soluta oratione locum haberent; in illo autem I, 24. lo Φάλιος Ερατοκλείδου, et in quibusdam aliis suspecta nobis brarii fides esse potest. Verum de eadem articuli omissi cum tot nominibus, quae IV, 119. habet, quid respondend erit? An quia, quum tam multa nomina simul ponerentur, quot illa erant, toties interiectus articulus fuisset, aures offe surus videbatur? Vereor certe, ne cui parum fide digna ha responsio videatur; atque ut hic quoque fides librarii in dubi vocetur, facit Aristophanis Scholiastes, qui eum locum affer (sed mendose magna ex parte scriptum) articulum quibusd genitivis praefigit. [Immo vero articulus propterea ibi omiss quod ad pactum respicitur, eiusque quodammodo verba serv ta sunt. Cf. Matth. Gr. §. 274. extr.] Verumtamen si diag pos positum illum aut omissum fuisse quis contendat, qu aliorum tum vero Dionysii Halicarnassei auctoritate se defe det, apud quem legimus in historiae titulo, ante prooemiu Διονυσίου Αλεξάνδρου του Αλικαρνασσέως· nec non in fine pr oemii, ὁ δὲ συντάξας αὐτήν εἰμι Διονύσιος Αλεξάνδρου Αλικα νασσεύς. Utrobique enim ante patris nomen omissum esse ar culum videmus; quin etiam, quum illic sit tov Alinagvasoέa hic tamen non esse itidem ó Alixaovacoɛús, sed non minus an hunc nominativum quam ante illum genitivum orationem a ticulo carere. Ut autem nunc tandem quod sentio de huius a ticuli usu dicam, Graeci sermonis leges poscere opinor,

shuiusmodi articulus adhibeatur, cum quo nomen quod ¿λɛíVet subaudiendum a nobis est, iungatur, atque adeo qui nobis has Lives index relinquatur. Sed enim ut alia pleraque sunt, quibus sermonis legem interdum non servari scimus, ita hic servatam semper fuisse, sic tamen, ut illa omissio plerumque n ipsorum auctorum sed librariorum esse videatur. Quin tiam hoc addo, simile hoc vero esse, illos hanc omissionem potius ubi patris et filii nomína in diverso casu ponuntur, quain ubi in eodem, sibi permisisse; quod magis illic quam hic evidens esse posset. Nam quum exempli gratia Atovúows AhežávIdeer dico, quoniam patris nomen in alio casu quam filii no

ponitur, unum statim ab altero discernitur, et ista caum diversitas defectum articuli quodammodo supplet; nec potest hic oriri eiusmodi error, qualis quum utrumque eodem (in casu, genitivo videlicet, positum est: ut videlicet, nomini i adiecto patris nomine, haec deinde tanquam diversarum personarum nomina separentur. Cuius erroris exempla ex Scholiaste Aristophanis mihi suppeterent, si diutius huic sermeni immorari statuissem." STEPH. Cf. I. 1. p. 195.

'040POT.,,Scio quosdam 'OPOД0r scribendum cenmisse; sed quum non aliunde quam ex alicuius veteris libri auctoritate hoc attulisse credibile sit, illis non solum aliorum et quidem pariter veterum auctoritas opponi potest, sed etiam quoruodam historicorum, qui filium Olori, non Oroli, eum fuisse tradunt. Nam ut omittam eos, qui vitam eius scripserunt, audimus alicubi Dionysium Halicarnasseum vocantem eum non sho nomine quam τὸν Ὀλόρου, sicut Platonem τὸν ̓Αρίστωνος. Locum illum habet eius Texvn, in methodo orationum, quae Enépio vocantur. Nam quum in Aldina editione legatur παρά γε τῷ τοῦ λόγου καὶ τοῦ ̓Αρίστωνος, meam de λόγου in Chopo mutando coniecturam vetustum exemplar comprobavit; ac feci et in meis Schediasmatis huius emendationis mentionem. Est autem et hoc ipsum λόγου ex Ολόρου per depravationem Lactum, amissa primum litera prima, deinde litera g in 7 mutata a quopiam, qui has syllabas lógov nihil significare videbat. His accedit et istius hexametri testimonium,

Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος ἐνθάδε κεῖται·

nec non huius pentametri,

Θουκυδίδην Ολόρου, Κεκροπίδην τὸ γένος.

Ac ne quis parvam nobis esse debere existimet epigrammatis, ex quo sumptus est hic pentameter, auctoritatem, verba haec, quae de ipso in eius vita legimus, ἵνα μὴ πᾶσιν εἴη βατός, deprompta inde esse animadvertendum est; ibi enim legimus,

Elui de ou návτEGGI Barós." STEPH. Add. I. 1. p. 22 sq. ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΝ. Alius in vet. lib. est