C. 19 (p. 1117f) supplendum: ἐρωτάτω πρῶΤΟΝ [ἑαυ Τὸν] ἐκεῖνα τὰ ἐρωτήματα. Wytt. cum Mez: ἐρωτάσθω.

C. 23 (p. 1120b): εἴπερ οὖν ἐν τούτοις ἐξαιμάξει πι κρῶς ὁ Στίλπων κτλ. Pro verbo et significatione et tempore pravo ἐξαιμάξει Madvigius scribendum esse monuit: ἐξακανθίζει spinas legit, quod nemo probaverit; neque Reiskii: εἴπερ οὖν ταῦτα ἐξετάζει et Wytt: ἐξαμαξεῖ ἰσχυρῶς veri similia videntur. - Conicio: εἴπερ οὖν ἐν τούτοις ἘΞΗΛΛΑΞΕ Τ[Ι] πικρῶς κέ. Ἐξαλλάττειν τὸ εἰωνὸς, ἐξηλλαγμένη φράσις, λέξις tritissima sunt. Paulo post Madvigius scripsit πρὸς τὴν συνήθειαν ἀνθιστάμενος pro ἀνιστάμενος, qui error Didotianae est. Bene ceterae: ἐνιστάμενος cf. annot. in p. 74a.

De Musica c. 2 (p. 1131e) scribendum: ()τυχχάνομέν τε χθὲς ἐζητηκότες.

Fragmentum I. c. 2 init. fortasse scribendum: ἐπὶ τὴν ψυχὴν ἀναφέρων τὴν κακοδαιμονίαν ἡμῶν. cetera ut Wytt. C. 4 corrig: ἑλκομένης ἐπ ̓ ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς ὑφ' (pro ἀφ ̓ οὗ πέπονθε.

Paulo post supplendum: σφόδρα πιέζομΕΝ, [ἘΝ]ιστάμενοι πρὸς τὴν διάδοσιν τοῦ πάθους. cf. annot. ad p. 74a. Fragm. III interpungendum: πυρετοῦ προσπεσόντος ἐξαίφνης, ἀπέθανε τριταίος.

Fragmentum V, quod e Gellio N. A. XV, 10 apponitur, idem est atque p. 249 b.

Fragm. XX, 3: ὁ δὲ εἰς τὰ ἡμέτερα νόμος ὁ καὶ τῶν ἀλόγων ζώων, μετὰ τὸ ἀκέσασθαι τὰς ἐπιθυμίας οὐδενὸς ὄρεξις, ἀλλὰ κόρος τῶν ἐπειγόντων ἀβιάστοις ἡδοναῖς. Duebnerus locum turbatum sic constituit: οὐδὲ εἰς τὰ ἡμ. νόμ. ὁ καὶ τῶν ἀλ. ζῴων, [ὧν] μετὰ τὸ ἀκέσασθαι — — τῶν ἐπειγόντων εἰς βιαστὰς ἡδονάς. — Corrigo: ὁ δὲ εἰς τὰ ἡμ. νόμος οὐ καὶ τῶν ἀλόγων ζώων· μετÀ [ΓΑρ] τὸ ἀκέσασθαι κτλ. Τὰ ἐπείγοντα ἀβ. ἡδοναῖς sunt varii et diversi impetus appetitusque, qui animalia ad voluptates naturales explendas impellunt. ̓Αβιάστοις ἡδοναῖς opponuntur αἱ βεβιασμέναι τοῦ ἀνθρώπου. De fragm. XXI, 2 dixi in p. 465 a.

Fragm. XXXIV, 4 scribendum: ὥστε ἂν τοῦτον ἐξαιρῇς, vel potius ἐξέλης, (pro ἐξαίρῃς) τον χρόνον.

- 5 corrig: ἕτεροι κρινέτωσαν, pro κρίνωσιν. Proverbia 61 fortasse legendum: ἐπὶ τῶν αἰσχίσταις (pro υστάταις) ἡδοναῖς χρωμένων.

93 scribendum: ἐπὶ τῶν τὸ μὲν εἶδος εὐκαταφρονήτων, εἰς δὲ χρείαν ἀναγκαίων (pro ἀναγκαίαν) πιπτόντων. 110 scribendum: ἐλθὼν δ ̓ ἐκεῖνος ἥνωσεν (pro ἥρωσεν) αὐτῶν τὰς ψυχὰς, i. e. ὁμονοεῖν ἐποίησε. Duebnerus Wytt. monente scripsit ἥρμοσε. cf. annot. in Solon. 18. 127 corrigatur: ὃ ἂν παρὰ τοῦ κέρατος αἰτήσῃ, pro αἰτήσειε.

130 lego: εὐεξαπάτητοι δ ̓ ἐδόκουν οἱ ἐνοικοῦντες εἶναι pro εὐεξαπάτητοι δοκοῦντες οἱ ἐν.

ADDENDA ET CORRIGENDA.

Quae Romuli c. 22 repudiandae uxoris inter alias causa affertur: nleiðāv vñoßoly, defenditur loco, quem vir clarissimus Guilelmus Dindorfius summa cum benignitate mecum communicavit ex Aristoph. Thesm. 407 sqq.:

εἶεν· γυνή τις ὑποβαλέσθαι βούλεται,

ἀποροῦσα παίδων, οὐδὲ τοῦτ ̓ ἔστιν λαθεῖν et paulo post 418 sqq: 8' v nμiv ngò cov ἃ δ ̓ ἡμῖν πρὸ τοῦ

αὐταῖς ταμιευούσαις προαιρούσας λαθεῖν,
ἄλφιτον, ἔλαιον, οἶνον οὐδὲ ταῦτ ̓ ἔτι
ἔξεστιν· οἱ γὰρ ἄνδρες ἤδη κληδία
αὐτοὶ φοροῦσι κρυπτὰ κακοηθέστατα,
Λακωνίκ ̓ ἄττα, τρεῖς ἔχοντα γομφίους.

Πρὸ τοῦ μὲν οὖν ἦν ἀλλ ̓ ὑποῖξαι τὴν θύραν
ποιησαμέναισι δακτύλιον τριωβόλου,

νῦν δ ̓ οὗτος etc.

Unde aliquo modo apparet, quid sibi in tali re claves subditiciae velint. Locus igitur non est sollicitandus.

p. 235 e: ἀγείροντά τινα θεοῖς.

Ibidem c. 29 addendum:

Solonis c. 18 adde: p. 690 d: Evovμεvov. 1055 d: yvwμévyv toïs péρεσι. 1083 c: ἡνωμένους.

Pag. 7 vs. 14 pro opponentur lege: opponantur. lege: fuissent.

P. 8 vs. 16

- P. 9, 5 ab imo pro ut lege: et. P. 11, 17 lege: - P. 12, 6 ab imo pro intelligatur lege: intellegatur. Similiter alibi.

habet.

--

P. 18, 21 lege: absorbuit. P. 19, 4 lege: ullam. P. 20, 8 ab imo pro sapientia lege: intellegentia. P. 25, 23 neglectis. P. 26, 8 ab imo dele: non. Ibidem vs. 6 ab imo pro modo si lege: dummodo.

lege: siglis

lege: nostrum. - P. 31, 3 ab imo lege: interpretatione. lege: Barsinam. Similiter p. 55, 14 legendum: Cleobulinam. lege: interpretationibus. P. 33, 12 lege: perversa. P. 40, 2. 3 ab imo lege: τὸ σεμνόν. P. 41, 17 pro adjecit lege: adiecit; et omnino in verbis meis pro litera j legatur i. P. 51, 15 lege: superioribus. – P. 58, 4 ab imo lege: maxime. P. 59, 3 lege: Difficultas. Ibidem

vs. 14 lege: traduc. P. 68, 11 ab imo lege: occasionem. P. 74, 10 ab imo lege: dubitaverit.

P. 106, 21 lege: yunεs. P. 109, 5 ab imo lege: erant.

P. 83, 18 imo lege:

õέis. Quae mi

noris momenti sunt benevolum lectorem rogatum volo ut ipse emendet.

Symbolae criticae et palaeogr. in Plut.

10

Aristidis 6 adde: p. 1004 d: ἁπλῶς ἀκουστέον ὅτι τῶν περὶ τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς δυνάμεων πλειόνων οὐσῶν ἡ διαλογιστικὴ καὶ διανοη τικὴ μάλιστα τοῦ θείου κεκοινώνηκεν, ἣν τῶν θείων καὶ οὐρανίων ἔφησεν.

P. 23 vs. 8 adde: cf. 770 c: Αγάθωνα

ζόμενος.

περιβάλλων καὶ κατασπα

P. 42 vs. 23 adde: Cat. min. 4: ἀτενὲς καὶ ἄκαμπτον. p. 640 f: ἡ γὰρ ἀτενὴς καὶ σκληρά.

P. 52 vs. 29 adde: Guil. Dindorfii in hunc locum notitia mecum communicata haec est: 'Euripidis verba sunt Iphig. Aul. 554 de Venere dicta εἴη δέ μοι μετρία μὲν | χάρις, πόθοι δ ̓ ὅσιοι | καὶ μετέχοιμι τᾶς Αφροδίτας, πολλὰν δ ̓ ἀποθείμαν, quae consilio suo sic mutata et de vino dicta accommodavit Plutarchus εἴης μοι μέτριον μὲν | πῶμα μηδ' ἀπολείποις'.

Ρ. 60 vs. 13 adde: cf. p. 940 d: τῇ θαλάσσῃ μὴ δυναμένων ἡμῶν προσελθεῖν.

Ρ. 62 vs. 3 adde: p. 235 d: τῶν δὲ Πανελλήνων ἐπισημειωσα μένων κρότῳ τὸ ἔθος καὶ ὑπερεπαινούντων. Non est huius loci ἐπισημειοῦσθαι annotare, sed ἐπισημαίνεσθαι approbare, ut paulo post de re eadem recte dicitur: ἐκρότησε μετὰ πολλῆς ἐπισημασίας. Κρότῳ ἐπισημαίνειν dixit etiam Polybius.

P. 66 vs. 13 adde: c. 1 p. 305 b scribendum puto: ὑπεράνθρωπου (pro ὑπὲρ ἄνθρωπον) φαντασίαν θεασάμενος.

C. 3 p. 306 b: ἠρεμίας δὲ ὑπαρχούσης, ὁ Ὀρθρυάδης ἐπιζήσας καὶ ἡμικλάστοις δόρασιν ἐπερειδόμενος τὰς τῶν νεκρῶν ΑΡΠΑΖΩΝ ἀσπίδας περιείλετο, ubi ἁρπάζων et περιείλετο absurde coniunguntur, alterutrum enim satis esset; atque interpres latinus reddens 'mortuorum scuta abstulit ἁρπάζων omisit. Ad loci morbum removendum facit quod sequitur parallelum, ubi legitur: περιείλετο τῶν ἀνῃρημένων που λεμίων τὰς ἀσπίδας. Loco nostro pro necessario πολεμίων prostat superduum et absurdum ἁρπάζων, quod, ut mea quidem sententia fert, scribae cuiusdam est figmentum, qui, cum quid esset APTTION non intellegeret, correxit scilicet ἁρπάζων. Itaque scribendum et interpungendum videtur in hunc modum: τὰς τῶν νεκρῶν ἈΡΓΕΙΩΝ ἀσπίδας περιείλετο, καὶ τρόπαιον στήσας — ἐπέγραψε, ut νεκρῶν verbo ἀνῃρημένων respondeat et Αργείων ν. πολεμίων.

C. 9 p. 307 f sqq. pro formis barbaris: οἱ θυγατριδαι et τοὺς θυ γατριδάς, quas omnes editt. retinent, sine mora scribendum οἱ θυγατρι δοι et τοὺς θυγατριδούς.

C. 16 p. 309 d corrig: προυβάλοντο pro προσβάλλοντο, coll. parallelo είλοντο.

C. 35 p. 314c scribendum esse: ἐὰν παρθένον κατὰ ἔτος θύωσιν (pro θύσωσιν) et res ipsa docet et parallelum: ἐὰν παρθένον θύωσι κατ' ἐνιαυτόν.

C. 36 p. p. 314f emendandum videtur: ἐν κυνηγίᾳ (pro ἐπὶ κυνηγίᾳ ἀνεῖλε. cf. 311 f: ἐν κυνηγεσίῳ ἀπέκτεινε.

C. 40 p. 315 e suppleo: [ἸΔὼν δ'] ἼΔας – καὶ ἁρπάσας ἐκ χοροῦ ἔφυγεν. cf. parallelum: Κάθητος δ ̓ ἐκ τῶν ἐπισήμων ἰδὼν τὴν παρθένον ἥρπασε.

P. 86 vs. 10 adde: c. 12 p. 508e: καὶ μάλιστα τοὺς ἀπορρήτους καὶ κεκρυμμένους τῶν λόγων περιϊόντες (sc. οἱ ἀδόλεσχοι) ἐξιχνεύουσι καὶ ἀνερευνῶσιν, ὥσπερ ὅλην παλαιάν τινα φορτίων τῇ φλυαρία παρατιθέμενοι. Locum conclamatum Reiskius fatetur sibi esse obscurum nec probat tot diversi generis similitudines accumulatas. Kaltwasserus depravata haec censet, et pro παλαιάν coniecit νέαν vel tale quid. Wyttenb. pro φορτίων quaerit an φορυτοῦ vel φορυτῶν, quae apud Plutarchum saepe confunduntur. Primum quid significet in tali re ὕλη παλαιά nemo facile dixerit; deinde pronominis τινα, quod neque cum ὕλην παλαιάν neque cum vocabulo in φορτίων latente bene componitur, nulla ratio apparet; neque quidquam adiuvant loci, in quibus similis comparatio fit cf. p. 132 a. 374 f. 391 a. 485 b. Alex. 4. Cat. min. 22. et passim. Corruptelam loci paulo latius patentem sic mihi videor removere posse: ὥσπερ ὕλην ΠΥΛΑΙΑΝ τινὰ φορυτῶν τῇ φλυαρία παρατιθέμενοι i. e. colluviem quandam quisquiliarum tamquam materiam garrulitati apponentes. Nunc compone mihi quae de tivá in p. 339 e annotavi. Vocis πυλαία sensum satis declarant Artax. 1: εἰ καὶ τἆλλα μύθων ἀπιθάνων καὶ παραφόρων ἐμβέβληκεν εἰς τὰ βιβλία παντοδαπὴν πυλαίαν. p. 924c: τοιούτων μέντοι καὶ τοσούτων παραδοξολογιῶν οὐ μὰ Δία πήραν, ἀλλὰ θαυματοποιοῦ τινος ἀποσκευὴν καὶ πυλαίαν κατανωτισάμενοι καὶ παρέλκοντες. cf. p. 385 b: ταυτὶ μὲν – ἐκ πίνακος καὶ πυλαίας. Pyrrh. 29: ταῦτα μέν ἐστι πυλαϊκῆς ὀχλαγω γίας. et Wytt. animadv. in p. 239 c, quo iudice huc pertinet Hesychii Πυλαιαστάς, τοὺς ψεύστας et Suidae Πυλαιστά τους, τοὺς μηδὲν ὑγιὲς μήτε λέγοντας μήτε πράσσοντας, ubi recte correxit: Πυλαιαστάς. Eiusmodi nomen latere conicio in p. 994 d: εἶτα παρεὶς τοῦτο τοῦ πράγματος ὁρᾶν καὶ μετρεῖν τὸ φύλαιον καὶ ἀγώνισμα, ubi τὸ φύλαιον corrigunt: τοὔλαιον : τὸ κεφάλαιον : εἴ τι φαῦλον ἔχει τὸ ἀγώνισμα. Mihi probabile videtur πυλαῖον pro φύλαιον fuisse; cetera vero satis incerta; fortasse: μετρεῖν εἴ τι πυλαῖον [ἔσχη]κε τἀγώνισμα, num quid

triviale habuerit contentio.

P. 690 & in lemmate scribendum: τὸ φρεατιαῖον (pro φρεατίΔΙον) ὕδωρ, ut recte legitur 954 c.

P. 942 f legendum: κομισθέντες αὐτόCE (pro αὐτόθι). cf. p. 667 c.
Multa alia, quae editoris paulo attentioris sunt, prudens et sciens

omisi.