lectica lectum vel ferculum lena nutritor meretricum legifera legis portitor lenocinium nutrimentum meretricum 1070 lentiaminarius : lentiamina vel vendens vel faciens lecticarius ferculum portans lectarius infirmitate in lecto manens : lentiscus arbor in qua mastice nascitur lectulus lectum diminutive 1075 lemniscatus: in brachiis fasciatus a medicis leno meretricum nutritor legio ordo militaris certe vi milia significans 1073. quam mystice nascuntur | 1074. diminu | 1075. brachiis ex brachis | 1077. sigf. | 1083. fin. 1066. P 130, 25 lectica: pogɛčov (idem S). C 654, 52 pogiov: lectica 1067. cf. 1069 et 1076. лооvоßоoxós et masculinum et femininum est 1068. P 130, 30 legifera: deoμopógos, quod non intellexit qui transtulit | 1069. Ρ 130, 45 lenocinium : πορνοβοσκία, καλλωπισμός. С 586, 53 пovoẞoonɛiov: lenocinium. cf. idem s. v. nallwлioμós et S s. v. пoovɛía | 1070. lintiaminarius et lintiamina de Vit Onom. p. 646 a. lintiamen explicat C | 1071. C 654, 53 pogɩopógos : lecticarius | 1072. C 517, 13 nλivonoiós : lectarius. faber lectarius est in inscriptione quadam | 1073. C 629, 16 oxivos: lentiscum, lentiscus | 1074. C 517, 9 κλινάριον : lectulus: cf. 20 | 1075. C 503, 10 καρποδέσμιος, περιειλημμένος : lemniscatus. cf. nαoлódɛouos et Plac. p. 64, 4 | 1076. interpretantur P et C. cf. 1067 | 1077. C 460, 3 §§anıoxılíæv åvdęãv táyμa : legio | 1078. an legislatio : legisdatio? voμodɛoía : legislacio C 548, 11 | 1079. lens et lenticula interpretantur bilinguia | 1080. lens: nóvis bilinguia. lendis? cf. 961 et 298. lendex: tarmus, uermis in lardo Ioh. de Ianua teste De Vito Onom. p. 646 | 1081. lens et lentigo habent bilinguia: videtur aliquid deesse | 1082. cf. 1056. an latum clavum circum sinum, ut clavum sit pro clavus? C 581, 36 πlarvonμov: laticlauium | 1083. C 549, 55 ¿vlinóv : lignarium; cf. 549, 56 an = I. Zur Epitome des Festus.1 O. Müller hat p. 55, 10 'clunas: simias a clunibus tritis 359 dictas existimant' clunas im Texte stehen lassen, obwohl er in der Anmerkung sagt: 'nihilominus verius nomen clura fuisse videtur.' Sein Schwanken wird wohl vor allem daher rühren, dass Scaliger die Form cluna billigte und clura in einer Philoxenusglosse danach corrigirte. Salmasius nahm als richtig einzig und allein clura an, Meursius billigte cluna und clura, Dacier glaubte, clura sei aus cluna durch lautliche Umwandlung hervorgegangen. Wir haben hier einen Fall, wo die Entscheidung in ausreichendster Weise von den lateinischen Glossaren gegeben wird. Die für unsere Frage sehr wichtige und auch von Dacier schon beigebrachte Stelle des Plautus im Truculentus II 2, 14 [269] pudendumst vero clurinum (so ohne Variante in ABCD) pecus2 giebt nur das abgeleitete Adjectivum clurinus. Das Substantivum dieses Stammes in der Bedeutung 'Affe' ist einzig und allein in Glossen erhalten. Mir sind folgende bekannt: cluram vel clurum: simiam. alias cercopithecum Placidus p. 30, 2. cluram: simia, quae cum cauda est Mai VII p. 555b 360 clura: simia fragmentum Deycksii; cod. Amplonianus3 p. 292, 116 (simina; clara, was Oehler edirt hat, ist Versehen)3. clura: пíoηкоc Philoxenus p. 40, 5. clira: ouoia: so Philoxenus p. 40, 2. Diese letztere Glosse ist sehr merkwürdig. Sie zeigt nämlich wenn ich nicht irre einen durch Corruptel der latei 2) Diese Stelle wird von Arnobius 1) [Acta VI S. 359 ff.]. nachgeahmt. 3) [Vgl. S. 32, 455]. |