PRAEFATIO.

Nunc demum tomus alter huius editionis in lucem prodit, quem quominus prius ederem rebus gravissimis magno cum meo dolore impeditus sum. Neque vero multa ad ea, quae in praefatione tomi primi exstant, addenda videntur esse, praeterquam quod Mavius, vir doctissimus et codicum conferendorum peritissimus, diligentissime atque accuratissime codicem Urbinatem (B 105) meo sumptu denuo contulit, cuius diversitates non omnes illas quidem, sed quae notatu viderentur esse digniores in adnotationibus commemoravi. Quas quidem esse uberiores quam in aliis Teubneri editionibus neminem spero moleste laturum esse. In interpunctione constituenda a Reiskio et Kiesslingio, quorum modus interpungendi rationi multis locis repugnare videretur, discrepare consilium meum fuit, neque hiatum saepius quam antea tollere dubitavi.

Praeter editionem denique Parisiensem, quam cum alii tum ipse recensui, cum ab anno 1885 nihil fere editum sit, quod hoc loco dignum esset compluribus verbis, nomina tantum eorum librorum, qui Antiquitates attingunt, ita afferam, ut indicem continuem: