"Olxádi. Eam, quia remis agitata sit, aptiorem ad in valla metienda quam triremes fuisse putat Bloomf. Rectius A ad II, 97, 1. causam explicuit. Ὀκτὼ ἡμερῶν. „, Quinque diebus et totidem noctibus Ep rus apud Strabonem [apud Marxium p. 152., qui adnotavit Bakium ad Posidon. p. 131. apud Strabonem legeren, ut Ep rus cum nostro scriptore consentiat. GOELL.]. Sed an n oneraria, an expeditiore aliqua?" WASS. „,Si noctes aeque que dies numerantur, discrimen exiguum est. Plutarchus Exsil. §. 10. quatuor diebus circumvehenti opus esse dicit. [p. 3 τεσσάρων ἡμερῶν, ὡςπερ ἡ Σικελία, περίπλουν ἔχουσαν, τ Reisk., Tεooάowv, inquit, non satis est.] Fortasse ibi ž legendum. Dio Chrysost. p. 251, 41. insulae ambitum dec millium et ducentorum stadiorum esse narrat. Sed ibi fortas [aliter] legendum. [Graviter fallitur; apud Dionem Chrys. en non de ambitu Siciliae, sed de intervallo, quo ab Attica dist agitur, nec ducentorum legitur; nam verba sunt: ràs Adýv καὶ τὴν ἀπὸ μυρίων που σταδίων οὖσαν νῆσον, ad quae ảnó vid. Schaef. ad Long. p. 328 sq.] Aestimationum diver tates magnas esse oportet confiteamur; sed qui de paucioru dierum navigatione loquuntur, fortasse in triremi factam d cunt." BLOOMF. Qui plerumque, quidem hanc insulam mar interni maximam existimari, et Scylacem a Cluverio, quod Sa diniam maiorem appellasset, reprehensum esse, sed utraque i sula a Smythio accurate examinata Scylacis sententiam confirm tam esse addit. Arn. à Strabone circuitum Siciliae ex itinerar quodam 587 millium passuum, a Posidonio apud eundum 440 stadiorum esse doceri, has autem et similes diversitates no mirabiles esse, quum parum accuratae soleant esse spatioru maritimorum computationes, adnotat, rem exemplo ex geogra phia patriae suae recentiore petito illustrans. " Τοσαύτη οὖσα. Quamvis, utut tanti ambitus. Claudica tamen argumentum; quid enim magnitudini insulae cum angusti freti? aut quid impediat magnam insulam dirimi exiguo freto Tanquam conveniat ambitu magnam insulam intervallo quoqu magno a continenti abesse! Magnitudinis comparatione lapsu est Thuc., aut simpliciter voluit: too. kori, xai διείργεται Herodoti more, repetentis dicta, per participia fere, priusquar ad alia pergat." Bau. Contra hunc disputans Haack. xai prae misso uv pro dé positum esse affirmat. Quod falsum esse la ad script. discr. s. v. ovoa adnotavimus. Errasse autem Por Bau. Bloomf. videntur in eo, quod toσavτn ovoa interpretat sunt quamvis tanta sit, pro quibus quum tanta sit (Hier. Müll bei solchem Umfang) dicere debebant. Sensit rem ipse Bau. in iis, quae de Herodoti more scripsit. Arn. tamen argumentationen his verbis significatam dictioni geographiae Herodoteae con- 99 Ἐν — μέτρῳ. Per mensuram, intervallum; duplici sensu Εἴκοσι σταδίων [m. γρ. εἰκοσισταδίῳ] μέτρῳ. Verba Ari- i tam procul a continente abest, ut vel insula videri possit, quum plane contrariam vim habeant negatione post verbum negans iterata. Ceterum Strabo septem tantum stadia numerat. Add. Mannert. Geogr. IX, 2. p. 178. Freti diversa loca spectari apparet, quod ubi angustissimum, i, apud Messanam + aut 1, apud Rhegium 17 mill. geogr. patere nonnulli docent.,, From - -- Διείργεται οὖσα. Hunc locum imitatur Procop. 166, 4. δυοῖν σταδίοιν διειργομένη μέτρῳ τὸ μὴ ἐπιθαλάσ διος εἶναι, et 205, 20. μέτρῳ γὰρ τοσούτῳ τὸ μὴ ἐπιθαλασ σία εἶναι διείργεται 'Ρώμη, [p. 33. τοσούτῳ γὰρ διείργεται τὸ μὴ ἐπιθαλάσσιος εἶναι,] et de Aedif. 43, 26. χερρόνησος γὰρ - ἰσθμῷ διειργομένη βραχεῖ μὴ ἰσθμὸς εἶναι. Hinc emen- dur Paus. X, 17, 6. οἱ δὲ τὴν Κύρνον σταδίους φασὶν οὐ «ένας ἀπὸ τῆς Σαρδοῦς ἢ ὀκτὼ τῇ θαλάσσῃ διείργεσθαι, αί τῆς θαλάσσης coniicio, BLOOMr. Qui ultro de ea opinione, qua Sicilia ab Italia aliquando abscissa sit, secundum Cluver. Sic. 1, 1. explicat. Τὸ μὴ ἤπειρος οὖσα pro τὸ μὴ ἤπειρος είναι (cf. II, 1. εἶργον τὸ μὴ προεξιόντας κακουργεῖν) videntur ostendere confusionem infinitivi et participii, quae ceteris - locis a Poppone I. 1. p. 150. excitatis tanquam eiusdem re exemplis vix defendatur; nam licetne Graece dicere διείργετα μὴ ἤπειρος οὖσα? ARN. [Εἶναι a Procopio quoque munitun nunc malumus, sicut 6, 3. πέμψαι. Pro τὸ μή Aug. ut Pal.] b) Adnotata ad Scholia. Ad p. 8. v. 5. Τῶν ἐνοικούντων],,In Aug. ad h. v. adscr. περ τὸ Ρήγιον.“ BAU. Fortasse ad extrema huius capitis verba ἐν· γεται pertinet. διείρ [Cass.] " Duk. CAP. Π. a) Adnotata ad verba Thucydidis. §. 1. Ήδε etiam Ven. Laur. 47. 48., contra Aug. Cl. ήδε. Bloomf. Arn. Did. ὧδε, cui extrema huius capitis verba aliquantum favent.] Τοσάδε ἔθνη. Cf. I. 2. p. 499. Ἐν μέρει τινί. Ad Aetnam et in agro Leontino, ut vulgo putant. Vid. Winsem. ad h. 1. Voelcker tamen in Geogr. Homer. S. 58. Cyclopes prope Lilybaeum et Aegusam insulam, et §. 60.. Laestrygones in ora Siciliae inter septentriones et occasum solis spectante quaerendos esse docere intendit. Κύκλωπες καὶ Λαιστρυγόνες. „ Vid. Spanhem. ad Callim. Hymn. in Dion. v. 67." DUK. Cf. I. 1. p. 44 sqq. et I. 2. p. 499. Bloomfieldius ex Goelleri libro de situ et origine Syracusarum p. 4 sq. varia hominum eruditorum de his populis commenta excerpsit, quae adscribere nihil iuvat. Neque Fazelli Sic. I, 6. somnia, Cyclopes olim Siciliae incolas fuisse ex ingentibus ossibus ibi repertis demonstraturi, hodie quisquam morabitur. [Εςῆλθον nunc etiam Haack. et Bekk., εἰςῆλθον Ar., ἐπῆλθ. Laur.] Ὡς. Ὥςπερ. — εἰ δὲ τὸ ὡς μὴ παραβολικὸν, ἀλλὰ βεβαιωτικὸν καὶ ἀφηγηματικὸν ἐκληφθείη, ἄλλο τι ἐννοεῖ· ὡςεὶ ἔλεγεν, ἀρκείτω δὲ, ὅτι ποιηταῖς (εἴτ ̓ οὖν πλασματοποιοῖς) εἴρηται περὶ τούτων. διὸ καὶ οὐκ ἀξιοῖ κατὰ τοὺς ποιητὰς τὴν ἱστορίαν τῶν Κυκλώπων καὶ Λαιστρυγόνων ἡμῖν ἐξηγήσασθαι, μὴ πιστεύων οἷς εἴρηται αὐτοῖς· καὶ ἀλλαχῆ δὲ Ομήρου και θάπτεται, λέγων, εἴ τῷ ἱκανὸς τεκμηριῶσαι· ὅρα ἐν τῇ α'. κεφ. θ'. ΔΟΥΚΑΣ. Ὡς valet quidem sicut, sententiam autem hanc constituendam esse, ut communis opinio a Thucydide neque affirmetur, neque negetur, recte docet Bloomf. Пoinτaïs Tε εontai. „, Homero in Odyss. et x." HAACK. Ποιηταῖς τε εἴρηται. Vide Bocharti Geographiam sacram part. poster. l. I. c. 30." Huds. Σικανοί. §. 2. Zixavoi. „Cf. Bochartum [1. d.], qui Sicanos et Siculos eosdem fuisse putat, et Heynium ad 1. Guthrie Allgemeine Weltgeschichte IV. p. 79. [item Wachsmuth. vid. I. 2. p 499.]; diversos fuisse docent Ryckius de primis Ital. colon. Clav. Sic. ant. 1. 2. D'Orvill. Sic. c. 9., qua de re multa collegit Tschuckius ad Pomp. Mel. II, 7. §. 14. s. vol. III. p. II. p. 838 sq." SPOHN. de extrem. Odyss. part. p. 82. Cf. Nieb. Hist. Rom. I. p. 186 sq. ed. 3. Mediam quandam viam ingressus homo doctus in Annal. Heidelb. a. 1816. no. 54., cuius verba Goeller de situ Syrac. p. 49 sq. adscripsit, quanquam cognatos utrosque inter se fuisse iudicat, diversis temporibus immigrasse et dissociatos vixisse fatetur. Id enim certe, nisi veterum scriptorum auctoritatem omnino elevare volumus, infitiari non possumus. Μετ ̓ αὐτούς. Met avτous. Hoc verum esse Spohn. 1. d. argumentis studet confirmare. ['Ενοικησάμενοι etiam Aug. Ven. Ἐνοικισάμενοι retinuerunt Bloomf. Arn. Did., Bloomf. asteriscis appositis, medii huius verbi exemplum a nobis desiderari falso 'dicens. De medio voi zo add. ad I, 120, 2. Deinde cod. 48. xai ós pév.] Ὡς δὲ ἡ ἀλήθεια "Tẞnges. Arn. adnotat Niebuhrium eo, quod Thucydides id verum esse constare pro certo affirmet, magnum pondus famae occidentis Europae afferri docere; Liguricam enim vel Hispanicam momentum summo rerum scriptori facere videri. Pergere quidem Niebuhrium dicere, ubi in colonia, quae putetur esse, simile quiddam non tradatur, opinionem populi se illi originem dedisse gloriantis vix testimonio esse (posse; sed vanitate coloniam ad negandam eiusmodi cognationem impelli potuisse, ut avrozóvwv gloriam vindicaret. Praeterea meminerimus" inquit eruditus Britannus Iberis fuisse scriptos rerum annales multo maioris auctoritatis quam famam ore solo propagatam. Strab. III, 1. p. 139. Tum Philistus atque Ephorus cum Thucydide Iberos antiquissimos Siciliae incolas fuisse consentiunt. Neque haec res per se ullo modo est improbabilis. Cf. I. 2. p. 499. adnot. 7. Nieb. I. p. 186 sq. Ephem. len. a. 1818. Suppl. 72. Mannert. Geogr. IX. 2. p. 246. Ἀπὸ τοῦ Σικανοῦ ἀναστάντες. Ἐξ Ἰβηρίας αὐτοὺς ἀποικισθέντας κατοικῆσαι τὴν νῆσον, ἀπό τινος Σικανοῦ που ταμοῦ κατ ̓ Ἰβηρίαν ὄντος τετευχότας ταύτης τῆς προςηγορίας. Philist. ap. Diod. V, 6. Super Sicano cf. I. 2. p. 558., ubi vers. extr. de Ukerto leg. II, 1. pro II, 2. Ukert fluvium hodie dictum Xucar esse existimat." Ibid. "9 483. P. GOELL. Iis, qui Sicorim volunt esse, iure repugnare videtur Mannert. 1. d p. 245. Sicanum fluvium probabile est nihil nisi fluvium Sicanorum esse, quemadmodum Iberus Iberorum, Indus Indorum fluvii fuerunt. Num coniunctio quaedam sit nominum Sicanus, Sicoris, Sucro, atque adeo Siculus, examinaturis coniecturae campus patet ad se illiciens, sed certi quicquam scire nec de ea re nec de horum ipsorum verborum significationibus possumus. Id tamen probabile est, Sicanum, cuius Thucydides ut noti fuminis (τοῦ Σικανοῦ ποταμοῦ τοῦ ἐν Ἰβηρία) mentionem faciat, fluvium recta in mare internum se effundentem potius esse quam, sicut Sicorim, in alium influentem. Definire eum possemus, si, quo usque in occasum Ligures olim patuissent, compertum haberemus. Niebuhrius Pyrenaeos montes ab iis nunquam superatos et Sicanum Thucydidis inter hos et Rhodanum quaerendum esse arbitratur. [Cf. Cluver. apud nos I. 2. p. 557.] Sed Scylax, Iberos et Ligures intra hos fines intermixtos habitare referens, tamen Pyrenaeos limitem Iberiae facit, quum Strabo (III, 4. p. 166.) totam regionem a Rhodano ad occasum spectantem antiquis temporibus Iberiam vocatam esse dicat. Hoc Iberos paulatim a Liguribus in occidentem versus repulsos esse videtur ostendere; neque demonstrari potest hos nunquam ulla regione a Pyrenaeis ad meridiem vergenti in aliquod tempus potitos esse. Quo longius autem ad meridiem Sicanos collocare possumus, eo credibilius fit in Siciliam eos migrasse; nam sicubi cuipiam coloniarum Phoeniciarum in Iberiae ora sitarum propinqui fuerint, de illa insula eos aliquid audivisse verisimilius est, quam si ager eorum fuerit ad sinum Lugdunensem.“ ARN. Ὑπὸ Λιγύων ἀναστάντες. Ligures potius ab Iberis expulsos esse putat Niebuhr. I. d. p. 182. De ȧvaotīvaι vid. ad I, 8. Kai [om. etiam m. 47.] an' avtŵv καλουμένη. Cf. Iust. IV, 2, 1. Siciliae primo Trinacriae nomen fuit; postea Sicania cognominata est. Nuper Voelcker in Geogr. Homer. §. 61. Thrinaciam Homericam a Sicilia discernendam esse contra omnem famam antiquitatis probare est conatus. De Trinacriae nomine vid. L. 2. p. 498. Cf. dicta ad Timaei fragm. 107. p. 290. et ad fragm. 109. p. 291." GOELL. Dorvillii Sic. p. 162 sqq. Thrinaciam seu Trinaciam ab urbe cognomine, barbara ac Sicula, appellatam esse putantis opinionem futilem esse, quum vulgaris sententia, nomen a tribus promontoriis repetens, eo, quod Orpheus τριγλώχινα νῆσον, Romani Triquetram nominent, confirmetur, evincit Bloomf., qui deinde sic pergit:,, Apud Strab. Ρ. 382. ἔστι δ ̓ ἡ Σικελία τρίγωνος τῷ σχήματι, καὶ διὰ τοῦτο Τρινακρία μὲν πρότερον, Τρινακὶς δ ̓ ὕστερον προςηγορεύθη, |